เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา ผมได้ไปรับหนังสือนิทานธรรมมะ ที่ผมจะจัดกิจกรรมทำบุญแจกเด็กพิการ จำนวน๑๐๐เล่ม
(เป็นชุดแรกครับ เพราะจะทำเยอะ หลายท่านคงเห็นผมแบกของเป็นถุงนะครับ)
ตอนแรกก็คิดว่าคงไม่หนักเท่าไหร่ แต่ที่ไหนได้ ร่วมๆ ๑๕ กิโล เลยทีเดียว ไหนๆก็ออกจากบ้านแล้ว เลยแบกหนังสือจากสะพานควาย ขึ้นBTSเดินทางไปกราบนมัสการ ขอพรพ่อครูที่เรือน และร่วมสวดมนต์แปล บรรยากาศสนุกสนานครับ แม้จะเป็นน้องใหม่ แต่ก็ได้รับความเมตตาจากพี่ๆด้วยดี แถม อ.อ้วน หมอผี ยังมอบเหรียญโปรยทานงานไหว้ครู และลูกอมเสาโบสถ์หลวงปู่เฒ่ายิ้มให้ด้วย เพราะดันนามสกุลเดียวกับ อ.วรกันท์ (ซึ่งผมไม่ได้รู้จักกับท่านครับ)
เข้าเรื่องกันเลยดีกว่าครับ นอกเรื่องไปเยอะ
ปฐมเหตุของการจัดโปรเจ็คทำบุญของผม มีดังนี้ ก่อนนี้ผมและเพื่อนอีกหลายฅน ตั้งโครงการอนุรักษ์ภาษาไทย เพราะเป็นกิจกรรมที่มหาลัยบังคับ ซึ่งจะทำง่ายๆที่ไหนก็ได้ เพราะไม่มีการบังคับว่าต้องไปจัดที่ใด พูดง่ายๆคือเอาหน้าม้าหน้าแมวมาถ่ายรูปส่งอาจารย์ก็เสร็จแล้วครับ
ผมจึงเสนอไป ไหนๆก็ทำแล้ว ผมอยากจะจัดทำบุญที่บ้านเด็กพิการร่วมด้วย เดี๋ยวช่วยหาทุนเอง จึงโดนเหยียด
"ว่าอย่างมึงหรอ จะหางบจากไหน!!!"
ผมเองจึงต้องทำให้ดีที่สุด ไม่ให้เขาตำหนิติเตียนได้ ไม่มีสุกเอาเผากินเป็นอันขาด สรุปสั้นๆ ที่มาของโปรเจ็คนี้
"เพราะคำด่าของฅนๆหนึ่งเท่านั้น" ที่เป็นแรงผลักดันผมให้ตั้งใจทำ
จึงวิ่งเต้นของบฅนโน้นฅนนี้อยู่ฅนเดียว ทำด้วยตัวฅนเดียว ด้วยแรงศรัทธาแห่งสีผึ้งเทียนมัทรี น้ำมันผูกรัดมัดสวาท ปู่พิราพเนื้อผง และลูกอมเสาโบสถ์หลวงปู่เฒ่ายิ้ม (ที่เพิ่งจะได้รับ)
ผมมั่นใจอย่างสุดซึ่งว่าครูบาอาจารย์ไม่จะทอดทิ้งผมที่ตั้งใจจะทำความดี และในที่สุด ก็มีผู้อุปการะช่วยเหลือสนับสนุนหลายๆท่านโดยง่ายครับ ง่ายแบบงงๆเสียด้วย เรียกว่า ฟลุค เลยทีเดียวครับ
แล้วจะเก็บภาพมาฝากพี่ๆทุกๆท่านนะครับ เมื่อโปรเจ็คเสร็จเรียบร้อยในช่วงปลายๆเดือน
ขาดแขน ขาดขา สูญเสียความสะดวกในการใช้ชีวิต
แต่หากขาดกำลังใจ คุณจะเสียทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตเช่นกัน
กราบเท้าพ่อครูที่เคารพรักครับ ลูกจะทำให้ดีที่สุด
ษ.สุเมธ
กระทู้แนะนำ : สงสัยหรือริษยาไม่ทราบ