ป้ายกำกับ: เรื่องเล่า

• 

• 

วันนี้มาหาสาวแม่กลอง ช่วงขากลับพบยอดกระถิน ยอดตำลึงข้างทางจึงสั่งให้รถหยุด พ่อเดินลงไปเก็บ เพื่อเตือนตนให้ระลึกถึงความหลัง

ชีวิตของครอบครัวที่บ้านไฟไหม้ แม่ผู้ทรนงพาลูกชายฅนเดียวบุกเข้าที่รกข้างทาง เก็บยอดกระถิน ยอดตำลึงมากำให้ลูกปูผ้าขายข้างถนนกำละหนึ่งสลึง

จำได้อย่างแม่นยำว่าวันนั้นยอดผักที่เก็บมาได้ทั้งหมด แบ่งเป็นกำได้จำนวนหนึ่งร้อยกำพอดี แม่ตั้งใจนำไปขายส่งให้แม่ค้าในตลาด แต่เพราะเขาให้ราคายอดผักหนึ่งร้อยกำเป็นจำนวนเงินเพียงยี่สิบบาท

แม่จึงนำผ้าปูที่พื้นถนนหน้าตลาดให้ลูกชายนั่งขาย ผลคือขายได้หมดโดยไม่ต้องใช้เวลาเนิ่นนาน ได้เงินเต็มจำนวนยี่สิบห้าบาท สมัยนั้นข้าวสารหอมสุพรรณอย่างดีกิโลละสามบาท

ความลำบากเพราะหมดตัว สร้างความเข้มแข็งให้จิตใจมีความมุมานะมุ่งมั่นพยายาม แม่สามารถปลูกบ้านไม้สองชั้น ขึ้นสองหลังติดกัน ในเนื้อที่ของสำนักงานทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์ที่หลังตลาดบอมเบเบอร์ม่า

ทุกวันนี้ชีวิตพ่ออยู่ดีมีสุข รำคาญก็แค่เรื่องทุกข์ประจำสังขารเท่านั้น จากประสพการณ์ตรงของชีวิตที่ได้รับมาครบทุกรสนี่เอง

หล่อหลอมให้จิตใจเข้มแข็ง มองฅนที่บ่นว่าลำบากเรื่องการดำรงชีวิตอย่างไม่สะทกสะท้าน เพราะ พ่อบอกตัวเองทุกครั้งที่ได้ยินเรื่องเล่าว่า ” กูเป็นมายิ่งกว่ามึง ทำไมกูจึงมีวันนี้ได้ “

โลกนี้ไม่เหมาะสำหรับผู้ที่เปราะบาง ผู้ที่ไม่ลืมส้นตีนตน พยายามเตือนใจตนให้นึกถึงเรื่องที่ก่อนจะมามีวันดีอย่างวันนี้ให้ได้อย่างสม่ำเสมอ พ่อกล้ารับประกันว่าพบความสุขสำเร็จทุกฅน

ศิริพงศ์ ครุพันธ์กิจ

ผู้ใกล้ชิดพ่อทุกฅนทราบดีว่า ทุกเทศกาลสำคัญ พ่อเลือกจัดหาของที่พ่อชอบรับประทานเท่านั้นตั้งไหว้บรรพบุรุษ

ปัจจุบันพ่ออายุมากขึ้น ยิ่งเห็นความสำคัญกับของที่เลือกจัดไหว้ ที่เมื่อไหว้แล้วนำมาบริโภคได้สะดวก เป็ดไก่เป็นตัวเลิกจัดไหว้ หัวหมูเป็นหัวเลิกจัดไหว้ เป็นภาระ หัวหมูความอร่อยที่สุดอยู่ที่หู กระโหลกหมู กระดูกเป็ดกระดูกไก่ ใครกินได้บ้าง

ระยะหลังพ่อเลือกไหว้เป็ดย่างสั่งให้ผู้ขายสับเฉพาะเนื้อที่ดูสวยงามเท่านั้น ได้จำนวนน้อยไม่น่าดู พ่อซื้อเพิ่มจากสองเป็นสี่ตัวใสหนึ่งโตก ส่วนอื่นๆที่ไม่ใช้ให้ทางร้านค้าเก็บไว้ ไม่ต้องส่งมา เสียเวลาทิ้งเปลืองพื้นที่ในถังขยะ ซื้อเฉพาะหูหมูล้วนๆหั่นจัดเรียงใส่โตกให้ดูดีสวยงามน่ารับประทาน ขนมเข่ง ขนมเทียน ขนมที่ทำจากแป้งใส่ผงให้ขึ้นฟูเลิกซื้อไหว้ เปลี่ยนเป็นขนมหวานที่หลากรสอร่อยลิ้นเท่านั้น

อะไรที่ยุ่งยากไม่ทำเองจ้างผู้อื่นทำ ผลไม้ที่สวยเฉพาะเปลือกรสไม่อร่อยไม่ซื้อมาจัดไหว้เด็ดขาด
เคยมีผู้ถามว่า ” พ่อ ผลไม้ไหว้ปู่ต้องไหว้ทั้งเปลือกเท่านั้นใช่ไหมครับ ” พ่อตอบไปว่า ” มึงแดกเปลือกได้ก็ไหว้ทั้งเปลือกได้เหมือนกัน

ลืมตาดูกันบ้างหรือเปล่า ทุกครั้งที่นำธูปหางปักบนเครื่องสังเวย ผู้ช่วยพิธีกร เขาแกะเปลือกผลไม้ให้เห็นเนื้อในก่อนเขาจึงปักธูปหาง ” ตาอยู่ที่ส้นตีนไม่เสือกจำรายละเอียด “

เพราะรักสบายเป็นแค่ผู้อาศัยร่วมงานพิธี ไม่เคยมีน้ำใจคิดช่วยพี่วีพี่พูนจัดซื้อเครื่องบวงสรวงสังเวย
กุ้งแม่น้ำ ปูนึ่ง ที่จัดใส่โตกสวยงามน่ารับประทานดูดีมีสกุล สี่โตกนั่นน่ะราคาโตกละเกือบหนึ่งหมื่นบาท เพราะจ้างทางร้านเขาคัดเลือกเฉพาะตัวใหญ่นึ่งแลัวแกะเปลือกให้ดูสวยงามพร้อมรับประทาน
ไม่มีงานไหว้ครูครั้งใดของพ่อที่จัดขึ้นแบบสุกเอาเผากิน รายจ่ายเฉพาะค่าเครื่องสังเวย ไม่เคยต่ำกว่าหนึ่งแสนบาท ดอกไม้เครื่องหอมเทียนสีผึ้งแท้ ปี่พาทย์อีกห้าหมื่นบาท

เพราะเหตุนี้ไง พ่อจึงไม่รับเป็นพิธีกรไหว้ครูให้ผู้ที่จัดเครื่องสังเวยบูชาครู เหมือนจัดเครื่องเซ่นผีไม่มีญาติตามถนนหนทาง ตามสี่แยก บนริมฟุตปาธบาทวิถี

เรื่องเยอะแต่ไม่สูญเงินเปล่า
ศิริพงศ์ ครุพันธ์กิจ

 หลายท่านสงสัยว่า พ่อนับถือองค์พระอิศวรมหากาลไภรวะ " พระพิราพ " เป็นมหาเทพสูงสุด ทำไมจึงให้วีธีรพ่อหมอสั่งจองยักษ์วัดแจ้ง จะนำมาทำอะไร

ถ้าทางวัดแจ้งสร้างยักษ์ชื่อตรีเศียร พ่อไม่ให้วีธีรพ่อหมอเสียเงินโดยปราศจากประโยชน์แน่นอน

เผอิญทางวัดแจ้งเลือกสร้างอสูรพรหมนาม ” ราวณะ ” ( ราวัน ) พ่อจึงให้วีธีรสั่งซื้อมาเพื่อ ” บูชาปัญญาของตัวพ่อเอง ” ที่สามารถวิจารณ์เกียรติของรามได้อย่างละเอียดถี่ถ้วนแจกแจงเหตุผลได้อย่างหนักแน่น กระทั่งถูกผู้ใหญ่ในสมัยนั้นปราม เพราะ พ่อลบล้างความเชื่อถือที่มีมาแต่เดิมอย่างสิ้นเชิง

งานศิลป์ที่ทางวัดแจ้งสร้างขึ้นชิ้นนี้ พ่อนำใช้เป็นเครื่องบูชาความเคารพ ความคิดการตัดสินใจของตน ที่เลือกศรัทธาเชื่อถือองค์พระอิศวรมหากาลไภรวะ ” พระพิราพ ” เป็นมหาเทพสูงสุดของชีวิต เหมือนราวณะ ” ราวัน ” ที่ยึดมั่นศรัทธาองค์พระศิวะพระมหาเทพ อย่างมั่นคง

” มองทุกเหตุการณ์ให้ตรงตามความเป็นจริง “
เมื่อพ่อยังเด็ก ต้นโพธิ์ใหญ่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา ในโรงเรื่อยแปรรูปไม้สักบอมเบเบอร์ม่า พ่อเห็นแขกนำหม้อน้ำมารดบนแผ่นหินสลักอักษรภาษาแขกที่วางอยู่ใต้ต้นโพธิ์ใหญ่ในเวลาเช้าตรู่ขณะรดนำลงบนแผ่นหินปากก็เปล่งออกเสียง ” ราม ราม ราม ……. “กระทั่งน้ำในหม้อที่เทินหัวมา ราดลงบนแผ่นหินนั้นหมดจึงหยุดเปล่งเสียง ” ราม “

การฝึกซ้อมการแสดงโขนที่พ่อเห็นเป็นประจำ ทำให้ความรู้สึกนึกคิดทั้งหมดของพ่อคิดว่า ” ราม ” เป็นพระเอกผู้ทรงธรรม มีความกตัญญูสูง ยอมออกไปอยู่ป่าเพื่อรักษาสัตย์ให้บิดา

เมื่อพ่ออายุสิบห้าปี ได้อ่านบ่อเกิดรามเกียรติ์ ได้ดูโขนชุดนิ้วเพชร ความเชื่อถือว่า ” ราม ” เป็นพระเอกผู้ทรงธรรม ถูกพ่อนำมาคิดทบทวนใหม่ทันที

ไม่เพียงแค่คิด พ่อขยายความคิดให้ผู้อื่นฟังอย่างกว้างขวาง ผลคือ ผู้รับฟังทั้งหมดฟังอย่างนิ่งๆ ไม่ขยายต่อ เพราะความคิดของพ่อล้ำเกินไปในยุคนั้น

เมื่อพ่อเป็นครูฝึกสอนเปิดโอกาสให้พ่อได้วิจารณ์วรรณคดีได้สมใจ เกียรติของรามที่ใครๆพากันยกย่อง กลายกลับเป็นความอัปยศขององค์นารายณ์

เมื่อพ่อได้ทำงาน มีอิสระสามารถปฏิบัติตามความคิดของตัวเองได้เต็มที่ วันหนึ่งศิษย์ที่เรียนกับพ่อมาบอกว่า " สิ่งที่ครูคิดได้เมื่ออายุ ๑๕ ปี ตอนนี้มีนักเขียนชื่อ "..... " เขียนเหมือนที่ครูให้ข้อคิดพวกหนูเลย

โลกกำลังจะก้าวเข้าสู่อารยสมัย เด็กรุ่นใหม่มีความคิดเรื่องเกียรติของราม เฉกเช่นเดียวกับพ่อมากมาย

ราวณะ ” ราวัน ” กลายเป็นยักษ์บริสุทธิ์ไร้มลทิน เพราะบาปทั้งหมดของราวณะ ” ราวัน ” ได้ก่อขึ้นนั้น เป็นไปตามที่องค์นารายณ์ต้องการให้เป็น เพื่อตนต้องการลงมาสร้างชื่อในคราบของมนุษย์

การศึกษาเป็นเครื่องเสริมปัญญาความรอบรู้ ไปพร้อมๆกับมอมเมาได้ ถ้าผู้ศึกษาปราศจากการพิจารณาทบทวนตรวจสอบ

อย่าตัดสินทุกอย่างตามที่รู้ที่เห็น ใช้ตาภายในพิจารณาให้รอบคอบถี่ถ้วนทั่วถึง

ในหนึ่งวันธรรมชาติยังจัดแบ่งเวลาให้สว่างและมืด ฝ่ายละสิบสองชั่วโมง

ศิริพงศ์ ครุพันธ์กิจ